Psychosomatyka.

Psychosomatyka zajmuje się całościowo problemami człowieka chorego. Postępowanie w psychosomatyce polega na ustaleniu wszystkich normalnych i nienormalnych funkcji organizmu, pod kątem  powiązań psychologiczno-fizjologicznych, w celu ich zintegrowania.

Pojecie "zaburzenia psychosomatyczne" zostało ogólnie przyjęte w 1922 r. Pierwsze wzmianki o  psychosomatyce były już w starożytności, kiedy Platon w "Parmenidesie" mówi o tym, że "leczenie wielu chorób nie jest znane lekarzom Hellady, gdyż nie patrzą oni na całość, którą także studiować należy, albowiem nie może być zdrowa część, kiedy niedomaga całość".
Starożytni Grecy wskazywali na zależność między ciałem, a psychiką.  Aleksander twierdził, że pierwszym "psychosomatykiem" był Cyceron, który w "Rozprawach tuskulańskich" twierdził, że przyczyną dolegliwości somatycznych prawdopodobnie są czynniki emocjonalne.

Medycyna psychosomatyczna ma charakter holistyczny, czyli całościowy dlatego, że organizm reaguje zawsze jako całość. Między psychiką a ciałem są wzajemne powiązania. Każde doznanie psychiczne zapisuje się w pamięci ciała i na odwrót, każde doznanie cielesne powoduje utajony ślad psychiczny. W sytuacji kiedy cierpimy cieleśnie, doznajemy też cierpienia psychicznego. Z kolei negatywne  zjawisko psychiczne,  może powodować zmiany morfologiczne w tkankach i narządach. W związku z tym zjawiskiem, choroby psychosomatyczne wywołują zaburzenia funkcjonalne ciała  z późniejszymi zmianami organicznymi.

Słowa "psychosomatyka" zaczęto używać w medycynie od 1818 roku za sprawą J. Ch. Heinrotha, jednak na poważnie  zaczęto się zajmować psychosomatyką  w ostatnich stu latach, chociaż lekarze od początków medycyny uświadamiali sobie wpływ psychiki na stan somatyczny.